Het verlangen iets voor een ander te willen doen, iets te betekenen voor iemand die het minder heeft. Dat zijn de belangrijkste drijfveren van Petra om vrijwilligerswerk te doen.
Ze is actief voor Stichting Present. Hun visie  'Een beweging op gang brengen in Almelo waarbij steeds meer mensen het vanzelfsprekend vinden om naar elkaar om te zien' sprak haar erg aan.  

Bij Stichting Present is Petra een zogeheten 'flexer'. Petra zet zich in voor praktische projecten. Met een groep van flexers voert ze klussen uit zoals schoonmaken, opruimen, tuinieren, behangen en schilderen. ‘Deze werkwijze is voor mij als echtgenoot, moeder, vriendin en een baan, ideaal. Ik geef aan hoe vaak en wanneer ik kan en Present matcht mij met een project, zo kan ik alles perfect combineren!’

Elke keer als een project is afgerond, geeft dit Petra een voldaan gevoel. De reacties die ze krijgt van de hulpontvangers na een project zijn bijzonder: de dikke knuffel, de lach op het gezicht, de tranen van blijdschap, de hulpontvanger die liet weten dat hij eindelijk weer eens zelf had gekookt (nadat hij enige tijd in een auto had geslapen omdat zijn huis onbewoonbaar was). De lach op het gezicht ontstaat ook op Petra’s gezicht omdat ze blij is dat ze een stadsgenoot voort heeft kunnen helpen. ‘En de beweging uit de Present visie, ervaar ik zelf ook. Waar ik voorheen niet ergens een praatje maakte of durfde aan te bellen, durf en doe ik dat steeds meer. Stichting Present heeft mijn eigen drempel ook lager gemaakt. Dus het werkt beide kanten op!’
 

Een project dat Petra nooit meer zal vergeten betrof een alleenstaande moeder met 2 kinderen.
‘Het was één van mijn eerste projecten dus geheel blanco ging ik erin, maar wat ik zag liet mij wel even slikken. Een gezin dat zo leeft? Geen vloerbedekking, enkel een fitting met een lampje, stopcontacten die los lagen en nauwelijks behang aan de muur. Het zoontje was erg behulpzaam. Hij ging mee naar de vuilstort en hielp mee met het sauzen van zijn slaapkamer. Terwijl we aan het sauzen waren, maakte ik een praatje met hem. Een praatje dat mijn hart heeft geraakt. Het was destijds bijna 5 december. Hij vertelde dat hij niet meer in Sinterklaas geloofde, maar zijn zusje nog wel. Nu was er in huis geen geld voor cadeautjes, maar hij had de oplossing: hij ging speelgoed van hemzelf inpakken om het vervolgens aan zijn zusje te geven, hoe lief! Maar tegelijk ook heel confronterend. Ik werd door dit jongetje, en de hele situatie, even stilgezet. Dat dit zich afspeelt, zo dichtbij mijn eigen huis.... ik had daar geen benul van. En ook het besef hoe goed ik het heb. Maar hierdoor groeide des te meer de drang om mij te blijven inzetten voor Present. Ik kan echt het verschil maken! Dit gezin kon weer verder en bij elkaar blijven wonen omdat de woning was opgeknapt en weer leefbaar was! Zo fijn!’